Bitmeyen bir duygu vardı bildiği onu sevdiği ve her şeye rağmen seveceği... Gerçekten sevmek buydu işte koşulsuzca.. Her koşulda sorgulamaksızın, anlayarak, kabullenerek.. Çok iyi biliyorduki hayat onlada onsuzda güzeldi .... Güneşli bir günün akşamında sahilde içkisini yudumluyordu.. Her yudumda içinde bir şeyler yerinden kıpırdıyor, kopuyordu.. Gevşedikçe içindeki sevgi ağacı sulanıyordu adeta. Ve sevmenin uyandırdığı coşku onu daha da keyiflendiriyordu..... Sevgisi henüz içindeydi, sözcüklere kimi zaman dökülmüştü ama birliktelik için yeterli değildi. Yaşam sürüyordu , onunla da onsuz da... Gün batımı tüm kızıllığıyla ve görkemiyle karşısındaydı. Her an daha da kızarıyordu güneş..Bulutlar pembeden kırmızıya dönmüştü yer yer... Mavi, pembe kırmızı,kızıl. Gökyüzü renk cümbüşü içindeydi.. Ne zaman güzel bir şey yaşasa hemen sevdiği gelirdi aklına , keşke birlikte yaşasaydık bu güzellikleri diye iç geçirirdi. Her seferinde bilirdiki yaşam hep güzeldi onunla da onsuz da... Bir gün ansızın sesini telefonun ucunda işitti. Kulaklarına inanamıyordu.. Rüyada gibiydi ama hayır, oradaydı ve herşey gerçekti. Havadan sudan derken buluşmaya karar verdiler. Buluşma anına kadar heyecandan yerinde duramıyordu.. Nihayet karşısındaydı.. Biraz durgundu , bakışları derindi belliki mutsuzdu... Sohbete başladılar. Ona sevgilisinden bahsetti, ayrılmışlardı ve acı çekiyordu.. Onu dinledi, o onu severken o bir başkasını sevmekten sözediyordu. İçi ürperdi biraz da acıdı... Kendi sevgisi içinde büyürken onu bir başkasıyla paylaşmalıydı, onu sevgiyle kucakladı ve acısını paylaştı, dinledi, teselli etti...İşte yaşam böyle bir şeydi...Bazen severken kazanır bazende severken kaybeder insan. Kim neyi kaybetmişti ? Kim kime sahip olmuştuki ? Sozsuzluğa kadar sevgilisiyle kalabilen olmuşmuydu ? Kaybedilen bir şeymi vardı. ? Bitmeyen bir duygu vardı bildiği onu sevdiği ve her şeye rağmen seveceği... Gerçekten sevmek buydu işte koşulsuzca.. Her koşulda sorgulamaksızın, anlayarak, kabullenerek.. Çünkü her insanın ihtiyacı olan deneyim farklıydı. Ve herkes kendi deneyimi ile sınanacaktı. Gerçekten sevebilmek sevdiği ne yaşıyorsa yaşasın her şeye rağmen sevmeyi barındırıyor içinde. O beni sevmezse ben de onu sevmem kalpten gelen bir düşünce değildi ona göre. Kalpten gelen her düşünce de esneklik, anlayış, merhamet ve derin bir sevgi vardı. Öyle ya o sevdiyse karşısındi onu sevmek zorunda değildiki.. Yaşadığı kendi içindeki sevgiydi ve sorumluluğu ona aitti. Bu sevgi karşılık bulurdu yada bulmazdı , karşılık bulacak diye sevmezki insan.. Öyle olursa duruma hakim olan akıl, mantık ve egolarımızdır. Sevgi ise kalpten gelir, içinde koşulsuzluğu, kabulü, özgürlüğü barındırır. O beni sevmiyor diye sevgiden vazgeçemezki insan.!!...Çıkarsızca ve koşulsuzsa sevgi her zaman vardır, her zaman büyür, güçlenir, güçlendirir. Ve böylesine bir sevgi içinde acıyı barındırmaz, şevkati, merhameti, anlayışı ve içtenliği barındırır. Sevgiyle uğurladı onu.. Paylaştıklarını kaybetmek olarak algılamadı.. Kendini terkedilmiş yada ihanete uğramış hissetmedi. Çünkü o olsada olmasada o kendisiyle barışıktı ve hiç kimsenin onun o anda hissettiği güç ve huzurdan daha fazlasını veremezdiki. Kendi değerini biliyordu. Bu nedenle sevgisi sınırsız ve koşulsuzdu.. Çok iyi biliyorduki hayat onlada onsuzda güzeldi.....